Hometown Boston!

Alweer eventjes geleden dat ik een blog heb geschreven, maar ik ben dan ook heel druk geweest met zowel serieuze als leuke dingen. Allereerst heb ik natuurlijk weer de nodige feestjes meegepakt. Zo hebben we een verjaardag gehad van een andere student van de Radboud in haar appartement, hebben we Mardi Gras gevierd en is een van onze vrienden bijna z’n kamer uitgezet omdat we iets te luidruchtig waren en ze alcohol roken. Een kleine toelichting: voordat we zouden gaan stappen, hadden we besloten nog even naar de kamer van een vriend te gaan om daar als groep te verzamelen en alvast een drankje te doen. Al snel werden de Spaanse (blijkbaar bekende) nummers opgezet en ook wij hebben even ons Nederlands trots laten horen: Dromendans van Vinzzent :). Let’s get Spanish viel helaas niet bij iedereen in de smaak, omdat ze dachten dat het Spaans in het liedje belachelijk werd gemaakt en ze vonden dat het niet correct Spaans was (‘genietos’ is dan ook niet een echt Spaans woord…). De kamer ligt in een studentenhuis waar de regel geldt dat je na 9 uur niet meer luidruchtig bent en waar geen alcohol mag worden gedronken mits je ouder dan 21 bent. We schrokken dus ook allemaal toen er op de deur werd geklopt en we door het kijkgaatje zagen dat het politie was. Zo snel als we konden, werden de flessen weggezet (twee flessen die tegen elkaar stoten, maakt nogal wat geluid kan ik je vertellen) en iemand sprong maar in de douche omdat ze nog geen 21 was en niet zo goed wist wat ze moest doen. Nadat we allemaal onze id-kaart hadden laten zien en wel 10x beloofd hadden dat we stil zouden doen, liep het hele verhaal gelukkig met een sisser af en zijn we na een gigantische lachbui maar snel gaan wezen stappen.

Verder hebben we hier de sportcultuur nog iets verder ontdekt en zijn we een paar keer naar wedstrijden geweest van honkbal en lacrosse, waar we lekker in het zonnetje op een stoeltje konden neerploffen. Tijdens een wedstrijd hoef je je absoluut niet te vervelen, want elke wissel van de inning of elke time-out wordt er gezorgd voor wat vermaak. Zo gaat standaard de muziek aan als er even niks gebeurd en hebben we verschillende spelletjes mogen bewonderen, zoals wie het beste kan hoelahoepen of wie het snelst een rondje om het veld kan rennen. Ondertussen ben ik ook heel druk bezig met mijn scriptie en kan ik vandaag beginnen met het schrijven van mijn resultaten. Mijn interactie-effect is significant, wat inhoudt dat mijn verwachte model inderdaad zo blijkt te werken en waardoor ik in ieder geval wat te vertellen heb in mijn resultaten. Voordat ik terugga naar Nederland wil ik in ieder geval mijn inleiding, methode en resultaten af hebben en dit lijkt tot zover dus aardig te lukken!

Dan onze derde trip alweer: BOSTON! Deze week is het springbreak en ons was verteld dat elke student dan of een weekje naar z’n ouders gaat of ergens heel hard gaat feesten, maar in ieder geval niet in Chapel Hill blijft. Het leek ons dan ook geen goed idee om hier te blijven en na wat gezoek en overleg (Miami gaan we binnenkort al heen en Puerto Rico werd toch wel heel duur) zijn we uitgekomen op Boston. Blijkbaar een van de meest Europese steden van Amerika. EN WAT WAS HET GAAF. Ik vind Boston tot nu toe echt de leukste stad waar we heen zijn geweest. New York moet je een keer hebben gezien en is ontzettend indrukwekkend, maar Boston is naast indrukwekkend ook schattig en te overzien (wat ik blijkbaar toch wel fijn vind). Ook in Boston hebben we weer veel gedaan, te beginnen met de ‘freedom trail’ wat een route van 5 kilometer is, aangegeven met een rode lijn op de grond. Tijdens deze route krijg je veel gebouwen van vroeger te zien (Boston is de oudste stad van Amerika) en loop je door verschillende wijken. Verder hebben we ook in Boston weer de nodige musea bezocht, waaronder Body Worlds. Deze expositie heeft ook in Nederland gestaan, maar hebben Lisette en ik daar helaas nooit mogen bekijken. Het was heel bizar om echte mensen te zien, waar alleen hun huid weg is gehaald, of mensen die in verschillende lagen zijn geweest. In ieder geval echt een aanrader mocht je ooit nog de kans krijgen! Ook zijn we naar het stadion van de Red Sox geweest, dat ik natuurlijk niet mocht overslaan met zoveel honkbal/ softbal in de familie. Het stadion was megagroot en we kregen een tour van een oude enthousiaste man die veel interessante verhalen wist te vertellen. Het stadion zelf was niet echt mooi te noemen, maar de vele geschiedenis die erachter zit, maakte veel goed! Op zondag zijn we zelfs naar de kerk geweest om de optimale Amerikaanse ervaring te hebben. Het was een Katholieke kerk, waardoor we allebei mee mochten doen aan de communie. Helaas had Lisette een van haar momentjes en raakte ze haar hostie even kwijt tijdens deze stressvolle gebeurtenis. Dat ze haar hostie had laten vallen, hoorde ik pas tijdens een enorme (stille) lachbui terug in het bankje. Gelukkig lanceerde ik twee dagen later mijn stuk Chinese taart in het hostel, waardoor we weer een beetje gelijk stonden. Ook hier hebben we mensen weer lekker laten lachen. De vierde dag zijn we naar ’s werelds beste universiteit geweest: Harvard. Na vele mooie universiteiten te hebben gezien, kunnen we daar nu ook Harvard aan toevoegen. Wederom hele mooie gebouwen en de tour die we hebben gekregen van een student maakte ook de betekenis achter de gebouwen heel bijzonder. Het onderwijssysteem is anders dan in Nederland, maar eigenlijk heel cool. Alle eerstejaars worden verplicht op campus te leven in grote gebouwen en hun maaltijden worden elke dag door de universiteit verzorgd; ideaal toch!? Onze trip naar Boston hebben we afgesloten met een manicure/pedicure om eens even goed uit onze comfortzone te gaan. Twee Vietnamese vrouwtjes namen onze voeten goed onderhanden en ik ben erachter gekomen dat ik nog steeds geen fan ben van voetmassages (ook het Vietnamese vrouwtje weet dat nu, aangezien ik zonder dat ik wilde mijn voet meerdere malen wegtrok). Gelukkig was het verder allemaal heerlijk en zijn onze handen en voeten eindelijk weer zacht. Nog steeds kijk ik elk halfuur even naar mijn glimmende nagels en voel ik even hoe zacht mijn handen zijn. Erg geslaagd dus! Onze terugvlucht was een van de beste tot nu toe, omdat we op wonderbaarlijke wijze op de ‘economy comfort’ terecht waren gekomen. Eigenlijk zouden we niet naast elkaar zitten, maar naar even lief kijken naar de steward achter de balie kregen we deze plekken toegewezen. Ook al heb ik kleine beentjes, beenruimte tijdens het vliegen is toch wel heel erg fijn!
Teruggekomen in ons appartement, kwam helaas wel het besef dat dit de laatste keer is dat we zouden terugkeren naar ons heerlijk grote appartement en dat we nog maar 1,5 week van Chapel Hill mogen genieten voordat we naar Florida gaan voor onze laatste trip van 11 dagen om vervolgens terug naar Nederland te keren. Hoewel ik iedereen heel graag weer zie, maakt dit idee me toch ook wel een beetje verdrietig…

Jullie horen snel weer van me!
Liefs Kim